schrikkel 334

S. en J. hebben zich twee nieuwe honden aangeschaft. Min of meer ter vervanging, voor zover dat mogelijk is, van de Pyreneese berghond X. (ik ben even de naam kwijt), die een tijd geleden onverwacht en veel te vroeg stierf. ’t Was ook een grote witte geweest, X., maar deze keer zat er een vleugje labrador bij. Ik liet niet na bij wijze van vertrouwenwekkende introductie beide beesten aan de rug van mijn hand te laten ruiken. Het zijn zo’n schatjes, vertelde S. – maar X. doen vergeten, neen, dat zullen ze nooit kunnen.