Zo iemand openlijk fotograferen, neen, dat durf ik niet. Ik vind het indiscreet, en ik ben beducht voor de reacties van haar mannelijk gezelschap – in dit geval een zestal volwassen donkere types (broers?, vader?, eigenaar?). Maar anderzijds lokt die klederdracht mijn observatie uit, en tegelijk – ik ben nu eenmaal fotograaf – een reflex om dit voor Brugge uitzonderlijke beeld vast te leggen. Bovendien kan ik, me dunkt, geen privacy schenden want er is geen privacy zichtbaar – tenzij deze volledig in die donkere ogen te situeren valt. En dus schiet ik, vanuit de heup. Ik onthul niets, ik toon enkel de verhulling. Het resultaat, dat weet ik, is niet bepaald iets om trots op te zijn. Ik mag al blij zijn dat ze erop staat. Maar het steelse is, precies door die slechte kadrering maar ook door het schuinse, vastgelegd, en meteen ook een soort van verband tussen mijn tersluiksheid en haar versluiering.
