schrikkel 205

Wie kan zeggen dat hij van Vlissingen naar Lissingen fietste? S. en ik kunnen het zeggen. Vanuit Brugge deden wij de Zeeuwse havenstad aan op dag 1 van onze fietsreis, vijf dagen later bereiken we Lissingen, dat tussen Prüm en Gerolstein in de Eifel ligt, in vogelvlucht een 30 kilometer ten oosten van de noordelijke punt van het Groothertogdom Luxemburg. In Vlissingen-zonder-V houden we, net zoals in Vlissingen overigens, halt voor een koffie. Ik heb vergeten de naam van het café te noteren maar u kunt het niet missen: het ligt, als u van Gerolstein naar Prüm rijdt, een beetje inwaarts op uw rechterhand op een hoek, net voorbij het kruispunt met de weg naar Kyllburg. Ik leg het zo omstandig uit om u te waarschuwen: u kunt dit café beter niet bezoeken. Het is er hoogstongezellig en de bediening is – hoe zal ik het zeggen en toch beleefd blijven? – ongeïnspireerd en in elk geval on-Duits want ze zijn in dit land toch allemaal buitengewoon vriendelijk. Van de vrouw die bestiert krijgen we nauwelijks een goeiedag. En als de koffie op tafel staat, gaat ze weer voor haar tv zitten waarop een stevig geföhnde presentator een of ander landbouwkundig akkefietje staat te introduceren. Dan komt een zwaarlijvig persoon binnen, wellicht de zoon – en beiden beginnen het me daar op een klagen te zetten!  ’t Is een hele klaagzang, een klaagduet voor twee misnoegde Lissingenaren. Komt nog een vrouw binnen, rokend en wel, en zij vervoegt het klagersduo. Ze zijn nu met drie. Dan gaan de twee nieuwkomers naar buiten en mevrouw ploft opnieuw neer voor haar televisie. Het ziet er niet naar uit dat hier nog veel volk over de vloer komt vandaag. Wij maken aanstalten. Ik zie nog het bordje naast de kapstok en vindt dat daarin veel over dit café staat samengevat: ‘Wir bitten auf Ihre Garderobe selbst zu achten da wir für entstehenden Schaden nicht haften’. Haften betekent in dit gebod zoveel als ‘aansprakelijk zijn’. Veel aansprekelijkheid valt hier inderdaad niet te rapen. Dan maar verder langs de Kyll.