T.
vroeg me deze foto van haar ouders te fotograferen. Zij wil met de digitale
versie een uitnodiging maken, ik denk voor het feest naar aanleiding van de zestigste
huwelijksverjaardag van deze mensen. Ik maak de foto en krijg op die manier een
inkijk in levens waarmee ik niets te maken heb. Ik ken de ouders van T. niet,
ik weet niet wie zij nu zijn en toen waren, ik heb geen flauw idee van wat er
in al die decennia in hun levens is gebeurd. Ik zie een nog jong koppel, zittend
op twee strandstoelen, onbezorgd. Een jaren vijftig-beeld. Alles is nog
mogelijk, de wereld kleurt nog zwart-wit. Ik voel een zekere schroom – maar toch
ook een vreugde omdat iets van die onbezorgdheid, van dat hoopvolle, ooit door een
andere fotograaf vastgelegd, mij nu bereikt en raakt.
