maandag 20 augustus 2012

schrikkel 222

Een mens is niet volledig zonder landschap, schreef ik een paar dagen geleden. Maar dit is mijn meest vertrouwde landschap: mijn uitzicht wanneer ik de boeken waarin ik bezig ben openleg op de pagina waar ik ben aanbeland. Ik houd van die bladspiegels, die heerlijk en eerlijk ouderwetse vorm van informatieoverdracht, het tactiele van het papier, de typografie, het aanvoelen van hoe dik het boek is, hoe ver het mij zal voeren, de talloze landschappen die erin besloten liggen en die vaak werkelijker en in elk geval aangenamer zijn dan de wereld waarin ik mij begeef, waarmee ik in momenten van wanhoop en onnadenkendheid soms heel nadrukkelijk niets te maken wil hebben…