Een mens is niet volledig zonder landschap, schreef ik een
paar dagen geleden. Maar dit is mijn meest vertrouwde landschap: mijn uitzicht
wanneer ik de boeken waarin ik bezig ben openleg op de pagina waar ik ben
aanbeland. Ik houd van die bladspiegels, die heerlijk en eerlijk ouderwetse
vorm van informatieoverdracht, het tactiele van het papier, de typografie, het
aanvoelen van hoe dik het boek is, hoe ver het mij zal voeren, de talloze
landschappen die erin besloten liggen en die vaak werkelijker en in elk geval
aangenamer zijn dan de wereld waarin ik mij begeef, waarmee ik in momenten van
wanhoop en onnadenkendheid soms heel nadrukkelijk niets te maken wil hebben…
