(uit een e-mailbericht)
Ook behoefte om op te ruimen. Al het overtollige weg. In quasi lege kamers leven. Maar: wat moet ik met al die boeken
De boeken: ze wegen soms op mij. Ik zie al die boeken en besef dat veel ongelezen zal blijven. Dat is een onverdraaglijke gedachte. En ook de vraag hoe ik de lectuur ervan moet aanpakken, weegt. Wat bepaalt wanneer ik wat lees? Daar zit vaak geen systematiek in, geen noodzaak. Kijk nu, bijvoorbeeld. Ik begin aan Paradijs verloren van Cees Nooteboom omdat de iTunes toevallig op een fragment uitkomt van een cd van Behoud de Begeerte waarin Nooteboom de eerste bladzijden van dat boek voorleest. Ik las het al eens nadat ik het cadeau had gekregen van N. – en ja, dan moet je dat toch meteen lezen om minstens te kunnen zeggen wat je ervan vond? Ik volg nu Nootebooms tekst in het boek terwijl hij met zijn gedragen stem de zinnen langzaam uitspreekt en hier en daar over een woord struikelt of nog een laatste eindredactie toepast. Als de opname stopt, moet ik verder: daar is niets aan te doen. De Italiaanse levens van Natalia Ginzburg lees ik nu omdat jij dat boek in de auto hebt laten liggen en omdat ik weet dat je een Italiaanstalig boek van haar mee hebt op reis – het is een manier om dicht bij je te blijven. En zo blijkt er veel van het toeval af te hangen. Ik trek gisteren een lade van mijn bureau open die al zeer lange tijd gesloten was gebleven en tref daar boeken aan die ik verloren of uitgeleend waande. Onder meer Liefde in tijden van eenzaamheid van Paul Verhaeghe. Ondertitel: Drie verhandelingen over drift en verlangen. Het boek kreeg destijds (1998) heel wat weerklank en ik begon er ooit in maar haalde het einde niet. Zou ik een tweede poging wagen?
Boeken, mijn weerbarstige en zachtjes opdringerige vrienden.
