scherf 126
210420
May el-Toukhy toont in
Queen of Hearts (
Dronningen,
2019) hoe een vrouw in een
schijnbaar geslaagd huwelijk en met een succesrijke carrière, moeder
daarenboven van twee lieve schatjes, een gefrustreerde pleegster van seksueel
misbruik kan zijn. Het slachtoffer is de in het gezin opgenomen zoon uit een
eerdere relatie van haar echtgenoot, haar stiefzoon dus.
Gustav Lindh
was 24 toen hij de rol van dit slachtoffer speelde, maar in de film wordt niet
duidelijk hoe oud hij volgens het script is – wat toch niet onbelangrijk is als
het erom gaat het misbruik te beoordelen: in hoeverre kan iemand die veel
jonger is dan diegene die toch beter zou moeten weten de volle
verantwoordelijkheid worden toegeschoven? In hoeverre is, met andere woorden,
het misbruik zelf een misdaad? Op een bepaald ogenblik zegt het slachtoffer wel
dat de feiten die hij heeft moeten ondergaan ‘strafbaar’ zijn. Nu, wat er ook van
zij, juridisch gesproken gaat Anne (
Trine Dyrholm) dan misschien
vrijuit, de psychologische schade die zij Gustav toebrengt is daarom niet
minder aanzienlijk. Het gaat niet alleen om haar seksuele vergrijp – weliswaar
daartoe minstens ten dele door Gustav verleid – maar misschien vooral om het
feit dat zij achteraf weigert haar rol daarin toe te geven. Met leugens en een
pokerface dienen het huwelijk en de status te worden gevrijwaard. Hoe het
verder ook Gustav vergaat.
Queen of Hearts is een hartverscheurend
psychologisch drama, met schitterende acteerprestaties en een regisseuse die de
tijd neemt om alle aspecten van de situatie te belichten en om de spanning met
zorgvuldig uitgezette voorbereidende beelden en nagalmende echo’s op te bouwen.
Ik denk aan de beelden van het bos, aan de kaakslag, aan het contrast met de
dankbaarheid van een slachtoffertje van een ander drama, een waarmee Anne in
haar professionele leven te maken krijgt. Zij die privé allesbehalve een
weldoenster is maar een dader: in de daad zelf, maar ook in het pogen om aan de
gevolgen ervan te ontkomen. *
