210425
Muziek verzacht de zeden. Dat is in vier woorden samengevat
waarover de film
Les choristes gaat (Christophe Barratier, 2004; nog
enkele dagen te bekijken op
VRTNU).
In een somber gesticht voor moeilijk opvoedbare jongeren, omineus
Le Fond de
l’Etang genaamd, slaagt de nieuwbakken surveillant Clément Mathieu (zeer
verdienstelijk gespeeld door Gérard Jugnot) erin om – tegen de malicieuze
tegenwerkingen in van de duivelse directeur (een heuse Meneer Kwel!) – het
zootje ongeregeld dat hij onder zijn hoede krijgt om te turnen tot een
zoetgevooisd koorknapenkoor dat zeer braaf Franse evergreens als
Il est né
le divin enfant en
Un kilomètre à pied (ça use les souliers) ten
gehore weet te brengen. Een van de jongens blijkt zeer getalenteerd en groeit
later uit tot een gerenommeerd dirigent. Dit eveneens door toedoen van de
surveillant, die hierbij evenwel niet door onbaatzuchtigheid wordt geïnspireerd
aangezien hij verliefd is geworden op de alleenstaande moeder van de jongen.
Het verhaal van de film wordt vijftig jaar later, tegen het einde van de 20ste
eeuw, verteld vanuit het perspectief van de inmiddels oud geworden dirigent,
die in New York op het hoogtepunt van zijn carrière staat. Moraal van het
verhaal: de omstandigheden kunnen penibel zijn, als op het juiste moment de
juiste personen je pad kruisen hoef je niet te wanhopen. Of ook: om je talent
te ontdekken, heb je altijd iemand anders nodig die het ontdekt. De film was in
Frankrijk een groot succes, en werd naar Hollywood gestuurd om mee te dingen in
de categorie ‘beste buitenlandse film’.
Feel good movie, maar dat is
uiteraard geen bezwaar: ik heb me geen seconde verveeld en vatte zeer veel
sympathie op voor meester Clément! *
Enige tijd
geleden werd ik door S. aangesproken op het feit dat ik de neogotische
bouwstijl ‘boerenbedrog’ had genoemd, zonder dat ook maar enigszins te
motiveren. Frans Kellendonk (
Bouwval, 43) levert mij, zij het enigszins
gechargeerd, gepaste munitie: ‘De architect was zo’n neo-gotieke flikker;
frutsels, fratsels, geglazuurde baksteen en al die onzin meer. Het klooster
stond nog niet of de kruisbloemen en pinakels kwamen van de trapgeveltjes
gedonderd. Er bestaat niks mooiers dan glad, massief metselwerk. Het
steensverband geeft tekening genoeg. Romaans en Karolingisch, dat is het mooist
in de kerkenbouw. De ware vroomheid. Eenvoudig, warm en ontzagwekkend. Maar in
die tijd dachten ze er anders over.’ *
