210413
Clash (2016) van Mohamed Diab is een
huis clos-film.
De camera komt niet één keer – of dan toch maar zeer weinig – buiten de
legertruck waarin een aantal opgepakte manifestanten van verschillend allooi –
moslimbroeders en antimoslimbroeders, jong en oud, man en vrouw, verstandig en
eenvoudig – worden afgevoerd naar een onbekende en allicht niet al te
rooskleurige bestemming. De militairen waarmee zij te maken krijgen weten het
zelf ook niet al te goed, ze proberen zich staande te houden tussen
verschillende soorten optochten, ze geraken daarin het noorden kwijt en werken
hun frustratie en angst uit op de gevangenen. De setting is: Caïro, 2013. Er
heeft zich net een machtsgreep of machtsoverdracht voltrokken – insiders zullen
wel weten waarover het gaat, maar dat is hier niet het belangrijkste. Waar het om
gaat zijn de emoties van de gevangenen, hun onderlinge verhoudingen. Want daar
draait het om: zoals er buiten een oorlog woedt, woedt hij ook binnen, in de
truck maar ook in en tussen elk van ons.
Het idee is goed, maar de uitwerking kon mij niet overtuigen.
Anderhalf uur lang wordt er in die mate geschreeuwd en geroepen dat je blij
bent wanneer er eens iemand iets op stille toon zegt of, nog beter, wanneer er
eens een paar seconden wordt gezwegen. En dan is er dat voortdurende gezwier en
gezwaai met zwaailichten en laserstralen – heel fotogeniek allemaal, maar het
is om er helemaal balorig van te worden. (Nog enkele dagen te bekijken op VRT
NU.) *
