Zie hem staan, de wereld en de stad aan zijn voeten. Negenentwintig jaar geleden zag ik hem geboren worden en ik wist niet waar ik het had. En nu nog altijd niet, welbeschouwd. De relatie tussen de vader en de zoon wordt altijd verstoord door het feit dat de vader zelf ook een zoon is. Hoe was ik toen? Hoe stond ik toen tegenover de stad en de wereld? Tegenover mijn vader? Onnodige muizenissen, ik schuif ze van mij af. Het voornaamste is dat hij gelukkig is. Wat ik wel denk. En dat hij hier met mij staat, mij toelaat.
210410
