28 februari 2008
AFHAKEN
Het heeft iets van een capitulatie, het toegeven van een nederlaag. Je koppelt je eigen wagonnetje los van de trein die met grote vaart voortdendert, vanaf nu zonder jou. En wat doe je nog een tijdje: voortbollen, tot de wet der traagheid door luchtweerstand, wrijving en zwaartekracht is geneutraliseerd. Sommigen minachten dat.
Ik heb er niet zo’n probleem mee, met het afhaken. Voor mij hangt dat pejoratieve reukje er niet zo aan vast. Dender maar voort, trein, denk ik dan. Verdwijn maar in het verdwijnpunt van mijn door het spoor getekende perspectief. Ik hoef er niet per se langer op te zitten. Ik heb nu al genoeg om negen levens te vullen. Ik ben geen kat en dus is dat meer dan genoeg.
Trouwens, het wordt trendy. Meer en meer zie je het, in films en boeken, de lofrede op het afhaken. Protagonisten die aan de kant gaan staan. ‘Ik wil er af, laat me met rust.’
Ja, ik bepleit het afhaken. Kom tot stilstand. Bol gerust nog even door maar kom dan toch tot stilstand. Laat herhaling toe, neem een boek een tweede of derde keer ter hand, leer eens een gedicht van buiten, berust erin dat je niet de hele Bach hoeft binnenstebuiten te keren, frons de wenkbrauwen bij het dictaat van de voortdurende vernieuwing. Keer zelfs eens op je stappen terug. Luister eens naar een ander en houd, als dat daarvoor nodig is, eindelijk eens een paar seconden je snater. Breng die immer voorttollende gedachtenvloed in je kop tot bedaren.
Laat maar razen. Wees unzeitgemäss.
Het heeft iets van een capitulatie, het toegeven van een nederlaag. Je koppelt je eigen wagonnetje los van de trein die met grote vaart voortdendert, vanaf nu zonder jou. En wat doe je nog een tijdje: voortbollen, tot de wet der traagheid door luchtweerstand, wrijving en zwaartekracht is geneutraliseerd. Sommigen minachten dat.
Ik heb er niet zo’n probleem mee, met het afhaken. Voor mij hangt dat pejoratieve reukje er niet zo aan vast. Dender maar voort, trein, denk ik dan. Verdwijn maar in het verdwijnpunt van mijn door het spoor getekende perspectief. Ik hoef er niet per se langer op te zitten. Ik heb nu al genoeg om negen levens te vullen. Ik ben geen kat en dus is dat meer dan genoeg.
Trouwens, het wordt trendy. Meer en meer zie je het, in films en boeken, de lofrede op het afhaken. Protagonisten die aan de kant gaan staan. ‘Ik wil er af, laat me met rust.’
Ja, ik bepleit het afhaken. Kom tot stilstand. Bol gerust nog even door maar kom dan toch tot stilstand. Laat herhaling toe, neem een boek een tweede of derde keer ter hand, leer eens een gedicht van buiten, berust erin dat je niet de hele Bach hoeft binnenstebuiten te keren, frons de wenkbrauwen bij het dictaat van de voortdurende vernieuwing. Keer zelfs eens op je stappen terug. Luister eens naar een ander en houd, als dat daarvoor nodig is, eindelijk eens een paar seconden je snater. Breng die immer voorttollende gedachtenvloed in je kop tot bedaren.
Laat maar razen. Wees unzeitgemäss.
