Mensen fotograferen in het openbaar domein is niet
langer evident. Vroeger vond men het een eer en poseerde men gewillig, nu wordt
het als een last beschouwd. ‘U schendt mijn privacy,’ hoor je de persoon in
kwestie denken, als hij of zij het al niet luidop zegt. Dan denk ik altijd: ‘Welke
privacy? U staat toch gewoon op straat en niet in uw badkamer, deftig gekleed
en niet in uw onderbroek? Ik leg vast hoe u voor iedereen te zien bent. En ik
probeer het zelfs flatterend te doen. Dat lukt niet altijd, onder meer omdat u
er op dat moment gewoon mottig uitzag, maar dan vertel ik het ook niet verder
en zal ik het aan niemand tonen.’
Ik vind het lastig om mensen te fotograferen. Ik doe
het vaak tersluiks, dat geef ik toe. Maar als ik die personen in hun eer laat
en hun schoonheid kan laten zien, dan maal ik niet om privacy. Zijn het
bekenden, dan vraag ik hun toelating om de foto die ik van hen maakte te laten
zien. Zijn het onbekenden, zoals deze Madrileense visboer, dan aarzel ik niet.
Dan vind ik dat ik deze schoonheid mag tonen.
Deze man heeft zo’n ontwapenende blik, zo’n
vriendelijke ogen, zo’n plezier in zijn werk… Ik ben blij dat ik het gezien heb
en dat ik het heb kunnen bewaren, zodat ik het nu kan tonen. Ik denk niet dat
ik de integriteit van deze man op welke manier dan ook aantast. Ja, ik stel me zelfs voor dat deze foto
hem door een of andere onwaarschijnlijke gril van het toeval onder ogen komt en
dat hij er blij mee is.
Madrid – 071230
