De fotograaf staat bij monumenten voor een onmogelijke
opdracht. Ze zijn al honderdduizenden keren gefotografeerd.
Daar valt niets meer aan toe te voegen, de beste foto is al lang gemaakt.
Zoiets kan ook niet de ambitie zijn, tenzij de bedoeling louter documentair is
maar daarover gaat het hier niet. Wat kan aan een op zich iconisch beeld worden
toegevoegd? Neem de Chapelle Notre-Dame du Haut in Ronchamp. Iedereen die enige
notie heeft van moderne architectuur kent dit meesterwerk van Le Corbusier in
de zuidelijke Vogezen. De kapel staat in alle overzichtswerken over
architectuur afgebeeld. Hier neemt de fotograaf het gebouw onnadrukkelijk, maar
toch herkenbaar, op. Hij richt zijn – en dus ook onze – blik op de omgeving, op
de menselijke maat daarin. De drie figuren verbinden de duistere voorgrond en
de heldere achtergrond. De rode toets in hun kledij trekt in deze bijna
monochrome foto de aandacht naar zich toe.
Het National
Monument op Calton Hill, Edinburgh, is misschien niet zo bekend, maar zijn
architectuur is dat wel: de sokkel-met-gecanneleerde en taps oplopende zuilen
kennen wij van vele andere voorbeelden. Ook aan dit westerse architectuurcliché
valt niet veel toe te voegen. Hier probeert de fotograaf het met een wel erg opvallende
kadrering. Hij plaatst het gebouw hoog in zijn beeld, waardoor de glooiende grasweide
op de voorgrond de schaal vertekent. Het monument wordt een speeltuig waarop
kleine mensjes evenwichtsoefeningen uitproberen. Sommige zijn eraf gevallen en
rusten in het gras.
Ronchamp (F) –
070405
Edinburgh (UK) –
070630
