Twee huizen met een prominent rood dak. En, bizar
toeval: twee gelijkaardige auto’s. Maar daar houdt het verband op. Het zijn
twee totaal verschillende foto’s met twee verschillende contexten. Het zijn die
contexten die de foto maken, niet de rode daken. Of anders: het gaat niet om
het schijnbaar centrale gegeven in de foto, het huis waarrond de foto is
opgebouwd, maar wel om datgene wat daarrond te beleven valt. Vaak is niet het
schijnbare onderwerp het onderwerp van een foto. De fotograaf ziet vaak méér
dan dat en wil dat ook tonen.
Op de foto van het hoekhuis met de ervoor geparkeerde
auto was het mij te doen om de gesloten raamvlakken en om het lijnenspel van de
bedradingen en de schaduwen daarvan die op de muren vallen. Het huis heeft een
hoog huis clos-gehalte. De auto zegt:
‘We zijn thuis’, maar bepaald uitnodigend ziet het huis er niet uit. Veeleer
kun je de indruk krijgen van gevangenschap of ongastvrijheid.
Ook op de foto van Restaurant Uilenspiegel langs de
Koninklijke Baan in Wenduine trekt het gebouw de eerste aandacht naar zich toe.
Pas daarna blijkt het over iets anders te gaan. Een auto snelt voorbij, en
achter het restaurant ligt een hele camping met vaste stacaravans – een beeld
dat ons, of ik ga voor mezelf spreken, mij doet denken aan een
vluchtelingenkamp. Daarachter onttrekt de nevel de horizon aan het zicht. Het
beeld is verticaal opgebouwd, het restaurant brengt een scherp onderscheid aan
tussen voor- en achtergrond.
En nu nog even zonder te spieken: hebt u een mens
gezien op deze foto’s?
Vlaamse Ardennen –
071020
Wenduine – 071118
