zaterdag 10 november 2018

het overzicht 059


























Watou 2007. Ik was daar voor het jaarlijkse poëzie- en beeldende-kunstfestival en maakte natuurlijk foto’s van de tentoonstelling. Maar die zijn zelden méér dan alleen maar documentair. Ze helpen mij onthouden wat ik daar en toen heb gezien. Ik maakte ook deze twee foto’s, stappende van de ene locatie naar de andere in het dorp. Tussen beide foto’s is nauwelijks een halfuur voorbijgegaan. Nu vraag ik mij af waarom ik ze nog altijd de moeite waard vind.

Ik leg beide foto’s voor het eerst naast elkaar en ontwaar, naast de evidente verschillen (kleur, formaat…), een gelijkenis. Beide foto’s zijn anekdotisch. Er hoort een verhaal bij. Ik bedoel: je zou er een verhaal bij kunnen schrijven. Het verschil is dan weer dat het ene verhaal absurdistisch zou zijn, en het andere uit het leven gegrepen.

Op de kleurenfoto, het zicht op een straat die uitmondt in de velden, zien we een paar vreemde elementen. De grote 5 lijkt er achteraf op gephotoshopt, maar dat is niet zo. Het was een uit triplex gezaagd cijfer, dat de weg wees naar een locatie van de tentoonstelling – in Watou zijn de verschillende locaties over het dorp verspreid. Vooraan zien we een gele streep die aanstalten maakt om zich in een rioolrooster te storten. Ook vreemd, eigenlijk. Met beide elementen zou je iets kunnen verzinnen, ze maken dat je dit beeld meer aandacht schenkt dan het op zich, als overbodige foto van een banaal straatje, verdient.

De zwart-witfoto vertelt een realistischer verhaal. De al wat oudere vrouw, gekleed als een boerin die op zondag naar de mis gaat, of daar net vandaan komt. Haar versteende Heer spreidt de armen, in een gebaar dat tegelijk ontfermend en ontvangend is. Zij lijkt wat vermoeid, ze rust op een daartoe niet voorbestemde plaats uit van haar geloof. Maar daarmee sluit zij voor anderen de toegang tot het hemelwaarts leidende trapje af. Zoals zij ook met haar handen de toegang tot haar sacoche afschermt. Het contrast tussen haar norse gelaatsuitdrukking en dat ene witte sokje kan ik niet anders dan vertederend noemen.


Watou – 070702
Watou – 070702