de lente van 2018 – 1

141 – Mijn 5000ste dagelijkse foto is hier zonder feestgedruis gepasseerd. Niet dat het per se moest, maar bon, ik sta er zelf toch een beetje van te kijken. 5000, dat is toch niet niets. Het is een over veertien jaar volgehouden, slechts een paar keer voor korte tijd onderbroken inspanning: dagelijks een foto de – ik weet het, zeer beperkte, maar toch – wereld insturen. Dat veronderstelt: een aangehouden kijk, de alertheid om af te drukken, kadrering, duiding, selectie, bewerking, enzovoort – en dan heb ik het nog niet over de kwaliteit, de lijnen die kunnen getrokken worden, de evolutie die is doorgemaakt. Ik moet dat eigenlijk allemaal voor mezelf nog eens goed uitzoeken, wat het voor mij allemaal heeft betekend, hoe ik met dat fotograferen ánders naar de wereld ben beginnen te kijken, en hoe ik misschien hier en daar iemand ertoe heb gebracht om dat op zijn of haar beurt ook te doen.

Een tijdje geleden dacht ik om naar aanleiding van die 5000ste foto iets te doen. Maar het kwam er niet van. Ik overwoog ook om er met nummer 5000 een punt achter te zetten. Het fotograferen begint me hoe dan ook steeds minder te boeien en bezig te houden. Ik merk dat er geen verbetering meer op zit of, ik zal het anders zeggen, dat verbetering enkel nog zou kunnen mijn techniek te verbeteren. Maar dat heeft er hoe dan ook nooit in gezeten: fototechniek, laat staan Photoshoptechniek, interesseert me niet. Het enige wat mij interesseert is wat ik in de wereld zie, wat zich aan mij voordoet, hoe ik erop reageer en hoe ik het ook heb léren zien: interessante composities, toevallige coïncidenties, anekdotes die mijn pad kruisen.

Ik ga er nog een tijdje mee door. Er zitten nog wel wat foto’s klaar, en ik fotografeer nog regelmatig – zij het toch veel minder dan vroeger. Misschien zal het ergens tussen de vijf- en zesduizend, of tussen de zes- en zevenduizend doodlopen. We zien het dan wel. En uiteindelijk maak ik een selectie van 150 of 200 beelden. Goede beelden. Beelden waarop ik trots wil kunnen zijn en die misschien hier en daar nog een tijdje na mij zullen blijven bestaan. De rest zal dan blijken niet veel meer dan wat digitale ruis te zijn geweest.