schrikkel 111

Een vrijdagnamiddag, ik ben op weg naar de dokter aan de Legeweg in Sint-Andries. Banale straten, ‘het weder van alle mensen’. Zo zegt Reve het, en hij heeft het over gemiezer en grauwe luchten. Waarom de dokter? Iets blokkeerde in mijn rug vannacht en ik wil weten wat ik daarmee moet. Ik ga te voet. Omdat mijn fiets gestolen is, maar ook omdat ik behoefte heb aan beweging: ik beeld me in dat dat stappen mij goed zal doen. Ondertussen zoek ik naar een onderwerp. Ik meen er in dat bushokje een te zien: vrouwenbenen steken een eind naar voren en lijken samen met die huizen op de achtergrond en de publiciteitsaffiche op de voorgrond iets – hoewel ik nog niet weet wat – te betekenen. Maar het mislukt. Net wanneer ik afdruk, trekt die persoon haar benen naar binnen. Dat sorteert maar een half effect. Onvoldoende in elk geval want in plaats van de aandacht op te eisen, storen de benen nu. De dokter, overigens, zal niet veel verder komen dan de diagnose dat ik …rugpijn heb gehad. Dat ik daar zelf niet eerder op gekomen ben! Met warmte behandelen, zegt ze. En preventief pijnstillers nemen zodat ik niet verkramp. Ik denk er niet aan. Waar het op de heenweg nog miezerde, regent het op de terugweg effenaf. Gelukkig heb ik een paraplu meegenomen. Het is een beetje een treurige vrijdag.