schrikkel 110

Tussen lezer of lezeres en de achterkant van hetgeen hij, of zij, aan het lezen is, ontstaat vaak een prettige, of minder prettige, spanningsverhouding. Niet het minst doordat de lezer/lezeres zich daarvan niet bewust is. Daardoor is dit beeld op een complexe wijze voyeuristisch – en het komt eigenlijk wel goed uit dat de dame deels onzichtbaar wordt gemaakt door het straffe tegenlicht. Dat complexe voyeurisme is mede een gevolg van de dubbele agressiviteit van reclamebeelden: mannen worden te pas en ten onpas geprikkeld, vrouwen worden voortdurend op de onmogelijkheid gewezen om aan de opgelegde – en opgelengde – normen te beantwoorden. Ik vind het decadent en eigenlijk niet kunnen. Ik vraag me ook af welke impact het heeft op de leden van andere culturen in – of aan de rand van – onze gemeenschap. En ook: hoe lang het nog zal blijven duren, al dat gephotoshopte bloot en bijna-bloot in beeld, wanneer de nieuwe preutsheid definitief zijn intrede zal hebben gedaan. Het antwoord is: het zal blíjven duren zolang de economie en de reclame de bakens uitzetten en ook de moraliteit, zij moge dan opnieuw op preutsheid afstevenen, de wet dicteren. Onze kinderen en jongeren zullen blijven aangezet worden tot seksisme en consumentisme (die twee gaan samen) – kijk maar eens drie clips lang naar JIM TV en je weet waarover ik het heb. We zullen in een wereld terechtkomen waarin de analoge omgangsvormen opnieuw gekneveld zullen zijn, terwijl we virtueel zullen blootgesteld blijven aan visueel geweld. Soms kan ik er mij iets bij voorstellen, dat sommigen in zo’n samenleving hun weg niet vinden. Meer nog: dat ze er geen deel van wíllen uitmaken.