ACHTTIEN JAAR BLOGGEN (1/3)
Op 8 juni wordt mijn blog achttien. Eindelijk volwassen, zou je kunnen zeggen. Waar is het mij met dat nu al bijna achttien jaar volgehouden bloggen om te doen?
Het begon in 2004 met een fotoblog. Ik had een digitale spiegelreflexcamera aangeschaft en wilde daarmee meer aanvangen dan alleen maar het familiefotoalbum aanvullen. En ik vond ook dat mijn foto’s mochten gezien worden. Ik herinner mij nog levendig de schroom waarmee ik voor het eerst een foto op het net plaatste, en hoe blij ik was met het eerste teken van leven dat mij vanaf de onzichtbare andere kant bereikte.
Paul Rigolle was een van de eerste bloggers die ik zelf volgde en die mij ook inspireerde. Van 8 september 2004 tot 5 mei 2012 heette zijn blog ‘Arcadim in Arcadië’, nu is dat gewoon ‘paulrigolle.blogspot.com’ (wat dan zelf weer een onderdeel is van het bredere geheel paulrigolle.be, met onder meer ook een wielerblog en een poëzieblog). Na enkele jaren verloor ik Rigolle uit het oog. Er kwamen anderen in de plaats. Een van hen is Jan-Willem Lubbers (http://www.janwillemlubbers.nl/), die ik al die jaren ben blijven volgen en die ik ook in de werkelijkheid een paar keer heb ontmoet. Ook met Didier Van De Steene had en heb ik nog altijd een uitwisseling, zij het nu uitsluitend via Facebook aangezien hij uitsluitend van dat medium gebruik maakt. En er zijn er nog wel enkele andere.
Paul Rigolle zelf was mij al die jaren trouwer dan ik hem. Hij is niet de enige die me volgt. Hij vertelde me onlangs dat hij onlangs op een vernissage een trouwe lezeres van me aantrof. Kijk, nu ben ik weer haar naam vergeten, maar toen Paul die naam noemde kwam hij me bekend voor: ik herinnerde mij dat deze dame, die ik overigens in het geheel niet persoonlijk ken, in mijn beginjaren als blogger regelmatig blijk had gegeven van haar bestaan. Het is een vreemde ervaring te vernemen dat ik, behalve door de mensen die regelmatig likjes en hartjes uitdelen op Facebook (waar ik alles wat ik op mijn blog plaats ook wereldkundig maak), hier en daar te lande door ongeziene en ongehoorde lezers wordt gevolgd. Daarom niet dagelijks, maar dan toch op regelmatige basis.
Hoeveel zijn het er? Aangenomen dat velen op geen enkele manier een zichtbaar spoor nalaten, meen ik ervan uit te kunnen gaan dat dat er toch wellicht een paar honderd zijn. Tweehonderd? Driehonderd? Onmogelijk om het precies te achterhalen, maar dat publiek zal in elk geval groter zijn dan ik in predigitale tijden met mijn teksten zou hebben kunnen bereiken op de toen gebruikelijke wijze, namelijk via een literair tijdschrift. Vandaag zou dat al helemaal onmogelijk zijn aangezien er nauwelijks nog literaire tijdschriften bestaan. Zelfs uitgegeven dichtbundels of romans halen tegenwoordig in veel gevallen niet een verkoopcijfer dat ruimer uitvalt dan mijn – door mij veronderstelde – dagelijkse bereik. Ik ben daar blij mee en trots op. Ik verdien er geen cent mee maar het is wel – tot op zekere hoogte – bestaansvervullend.
(morgen meer)
