UNION OF CLUB
De nationale voetbalcompetitie is uitgedraaid op een duel tussen twee ploegen: ‘regerend’ kampioen Club Brugge en Royale Union Saint-Gilloise, vorig jaar nog in tweede klasse. De provincie tegen de hoofdstad. Vlaams tegen Franstalig. Professioneel management tegen charmant amateurisme. Een budget van 90 miljoen euro tegen 10 miljoen.
En iedereen die graag zou hebben dat Union kampioen wordt. Behalve de Clubsupporters dan. Hoewel. Het is moeilijk. Zelfs voor een Clubsupporter, kan ik getuigen.
Nu ja, Clubsupporter. Ik was het als kind en adolescent. Ik ben er nog een van de tijd van de grote matchen in de jaren zeventig en tachtig: Ipswich, Liverpool, Madrid, Juventus… De periode onder Happel. De sfeer van de grote dagen. Het volk dat zong. De Jubilotte. Ceulemans die een aanbod uit het buitenland weigerde omdat hij zich hier zo goed voelde. Stel je voor.
Maar dat is natuurlijk allemaal voorbij. Nu regeert het geld van makelaars, bouwpromotoren en gokbedrijven. Het volk zingt niet meer, maar mort ook niet.
Ik hield het een jaar of vijftien geleden voor bekeken: zitplaatsen en loeiharde muziek voor en na de match en tijdens de rust zijn geen facetten van het publieksonthaal die mijn vertrouwen opwekken. En dan heb ik het nog niet over de hoge toegangsprijzen, het hooliganisme, de VIP’s in hun businesszitjes en sponsorloges en de hoge maatschappelijke kost.
Union of Club dus. Want als voetballiefhebber moet je nu eenmaal een keuze maken.
Dat het politiek correcter is om voor de sympathieke underdog te supporteren – neen, dat gaat niet op voor een Clubsupporter. En ook niet dat Union de kleuren van de Oekraïense vlag voert, voor zover dat relevant zou zijn. Mocht de concurrent om het even welke andere ploeg zijn, ja, dan natuurlijk wel. Maar het is een gevoelskwestie. Supporteren doe je met je hart. (Voetbalvijandige lezers, gelieve zich te onthouden van commentaar.) Een supporter verandert niet van kleur. In goede en in kwade dagen.
En bovendien. Weet je wat het probleem is met Union Saint-Gilloise? Nu is het nog een sympathieke ploeg, die ik echt wel de titel gun. Echt wel. Maar vanaf de eerste dag na het seizoen start daar de door het grootkapitaal georganiseerde uitverkoop. Wat zeg ik, dat is nu al bezig. Een Britse investeringsgroep is al neergestreken in Sint-Gillis, gieren die geld ruiken. De beste spelers zullen worden weggekocht. Wat zal het nog betekenen: de loyaliteit, de clubliefde, de trouw aan het Stade Joseph Marien met zijn art-decogevel!
Neen, ik waag een voorspelling. Volgend seizoen vecht Union, regerend kampioen of niet, opnieuw tegen de degradatie en blijkt het seizoen 2021-2022 een uitschieter te zijn geweest. De geldstroom keert terug naar zijn gewone bedding. Spelers komen en gaan te snel om al die exotische namen te onthouden en de traditie is iets wat zich steeds verder in het verleden terugtrekt.
Union kan dus maar beter geen kampioen spelen en sympathiek blijven in het Dudenpark.
