driekleur 485

Zijn ogen vernauwend, met alle concentratie die hij kon opbrengen, begon hij in de zwarte inkt die hem omringde opnieuw om zich heen te speuren, maar niets… Zelfs niet de zweem van een schim of een contour! O, stel dat het waar was? Het was erger dan de dood. Nooit zou hij meer iets zien, al die dingen die voor hem zo gewoon waren geweest: de gele gloed in een glas vers getapt bier, de oranje frisheid van een sinaasappel, het blauw van een stuk lavendelzeep in de badkamer, van zee aandrijvende donderwolken, grijs met randen van roet, het warme robijn van een net ingeschonken glas rode wijn, lamplicht, de flakkering van kaarsen, de eenvoudige schoonheid van een vel maagdelijk papier, ernaar snakkend om te worden beschreven, de blik in de ogen van een mooie vrouw, haar armen, haar benen, haar borsten…

Pieter Waterdrinker, Poubelle, 417