Ik zag vanmorgen hoe op een oversteekplaats één vrouw tegen een stroom van wel dertig voetgangers in probeerde de overkant te bereiken. Zij was zozeer in de minderheid dat het leek alsof zij als een boomstronk of een speelbal of wat dan ook, in elk geval iets wat zelf geen kracht kan ontwikkelen, zou worden meegesleurd door de stroming en terug op haar eigen oever zou aanspoelen. Op zich was dat nog niet zo bijzonder, maar wat wel bijzonder was, was dat deze vrouw, hoewel het niet regende, als enige van al die mensen een paraplu ophield. En die paraplu was, te midden van de grijze somberte (de dag was nauwelijks aangebroken en het zou een sombere dag worden en de straten en de auto’s en de gebouwen waren allemaal grijs en ook de mensen waren overwegend grijs en somber gekleed en ze waren zelf eigenlijk ook grijs) – die paraplu dus was, tussen al dat grijs, bleekblauw en deed denken aan een mooie zomerdag.
