parallel 181

Hij stierf in de sneeuw. Op foto’s zie je zijn voetsporen en zijn lichaam languit in de sneeuw. Wij kenden die schrijver niet. Zelfs onze lerares Duits kende hem niet. Soms denk ik dat het mooi moet zijn om zo te sterven, na een wandeling, om je in een natuurlijk graf te laten vallen in de sneeuw van Appenzell, na bijna dertig jaar gesticht in Herisau.

Fleur Jaeggy, De gelukzalige jaren van tucht, 5

 

ǁ

 

Elle ne demanderait pas mieux que de s’arrêter au bord de la route, se nicher au fond d’un trou creusé dans un tas de neige détrempée, se coucher sur le flanc, une main glissée sous la tête, comme ce chien qu’elle a vu tout récemment. Elle se laisserait volontiers recouvrir d’un blanc édredon, tout léger, tout frais.

Olga Tocarkzuk, Récits ultimes, 142