1 JANUARI 2022
Beste lezer en bezoeker van mijn tijdlijn,
Het nieuwe jaar is ingezet. Het is u niet ontgaan.
Zal ik iedereen een goede gezondheid wensen? Solidariteit? Waarheid en de moed om de waarheid onder ogen te zien? Wijsheid en mildheid? Een juist doel en de tijd, de energie en een efficiënte methode om het te bereiken?
Ik wil dat gerust allemaal doen – maar onze virtuele relatie lijkt mij toch iets te vrijblijvend. Iedereen die dit leest alle goeds toewensen is te gemakkelijk. Ik wil mij beperken tot wat ons samenbrengt: datgene wat mij bezighoudt, en ook u aangezien u mij leest.
2022 schrijven we vanaf vandaag – we mogen er redelijkerwijs van uitgaan dat de eeuw de volwassenheid is ingetreden. Hij is in elk geval ingezet met in 01 een flink peutertrauma, in 08 een vroege puberteitscrisis en in 19 een stevige adolescentenkater. Na dat alles, en met alle miserie die er tussen die pieken van ellende ook nog rondwaarde (en blijft rondwaren) – hebzucht, klimaatverandering, ongelijkheid, ecocide, nationalisme, vluchtelingencrisis, polarisatie, fake truth en een vrijwel algemene hardleersheid (de lijst is ongetwijfeld onvolledig) –, lijken de jaren van maturiteit kil te zullen worden. De 21ste eeuw begon al niet in een gunstig gesternte, het heeft er alle schijn van dat het nu – voor zover het dat al niet was – bittere ernst wordt.
Oorlogskinderen worden vlug volwassen.
Oei! Met zo’n ernst, met zo’n besef van de ernst van de situatie valt niet te leven. Hoe heette dat radioprogramma ook alweer, indertijd op Radio 1 (en onlangs uit de kast gehaald), met luimig bedoelde, door hun auteurs voorgelezen columns? Juist, De toestand is hopeloos maar niet ernstig. Humor verzacht de pijn. Humor die liefst niet in sarcasme omslaat. Humor die licht blijft. Het is maar om te lachen.
En moet dit niet een wensbericht zijn? Een nieuwjaarsbrief? Daarin hoort onheil noch klaagzang.
Het is voor mezelf een uitdrukkelijke stelregel: niet klagen. Niet met woorden maar ook niet in het leven zelf. Ik hoop dat al wie dit leest niet te streng oordeelt wanneer ik toch eens die indruk wek. Mijn ambitie ligt hoger. Ik weet zeer goed dat loutere klaagzangen niet louteren.
Ik wil zodanig schrijven dat mijn schrijven kan louteren. Ik word daarbij geïnspireerd onder andere door wat sommigen hier op Facebook brengen. Ik waardeer wat zij doen want ik weet dat het tegenwoordig niet evident is de juiste toon te treffen. Maar ook wie hier enkel maar komt lezen (en foto’s bekijken) ben ik dankbaar. Het doet deugd te weten dat mijn woorden niet meteen wegwaaien en dat ik niet de enige ben die gezien heeft wat er te zien is.
Laat mij dus toch maar wensen, aangezien op dit tijdstip een wens gangbaar en wenselijk is. Ik wens aan wie dit leest alle goeds voor het nieuwe jaar. Wees goed voor de mens van vlees en bloed naast je en maak je niet te rap boos op die persoon aan de andere zijde van het scherm die je onvoldoende of helemaal niet kent. Daar is het leven te kort voor: de 21ste eeuw is nog maar een zucht van zijn midlifecrisis verwijderd.
Gelukkig Nieuwjaar!
