zaterdag 26 januari 2019

het overzicht 087
















Het had een reeks kunnen worden. Ik stapte in Gent van het station naar mijn werkafspraak. Mijn fototoestel stond ingesteld op het meest horizontale formaat (16:9). En toen zag ik dat wuivende gras achter het smeedwerkhek en voor die muur. Aan een verzakt rolluik was een politielint bevestigd. Beweging en stilstand; het frisse groen tegenover verval; natuur versus mensenwerk. Maar heb ik daarmee een goede foto?

Wat later, op de parking van mijn klant, die ook de parking is van buur-snookerzaak, maakte ik een verwant beeld. Verwant vanwege het formaat, maar ook vanwege de thematiek: dezelfde tegenstellingen. Maar opnieuw kan ik mij de vraag stellen of ik daarmee een goede foto heb. Een interessante foto?

Nu besef ik dat het pas iets wordt, of zou kunnen worden, in een reeks. Ik zou mij daarop kunnen toeleggen. Een reeks van gelijkaardige foto’s, telkens met een strook groen die wordt afgewogen tegenover architectuur, binnen een consistent langwerpig horizontaal formaat. Ik beeld mij in: een reeks van – ik zeg maar iets – zeven of tien dergelijke foto’s, allemaal uitvergroot tot laat ons zeggen 1,60 op 0,90 meter, vrij groot in elk geval, op Dibond® afgedrukt en naast elkaar opgehangen in een grote witte en lege ruimte. Ja, ik zie het zo voor mij.

Om maar te zeggen dat fotografen ook in reeksen kunnen denken. En dan bestaat het werk niet uit die ene foto, maar uit het geheel van thematisch en formeel verwante en zich in elkaar spiegelende, elkaar versterkende beelden.

Gent – 080604
Gent – 080604