Je hebt foto’s
die een geheel vormen, die je in één oogopslag volledig ziet. Andere foto’s
bestaan uit componenten, onderdelen, betekenislagen die niet in één keer te
overzien zijn, die achtereenvolgens moeten worden bekeken, of die je aandacht
trekken want de blik laat zich sturen, en die vervolgens met elkaar een dialoog
aangaan. Dergelijke foto’s moeten meer worden gelézen dan bekeken. Het is uit
de interactie van de verschillende bestanddelen dat de betekenis, eventueel
schoonheid van dergelijke foto’s ontstaat.
 |
| (a) |
In (a) ontstaat een communicatie tussen het patroon van de bestrating en het gebouw. De perspectieflijnen van dat
patroon leiden de blik naar het gebouw en luiden een scheefte in, die zich in
het gebouw blijkt te herhalen.
 |
| (b) |
In (b) wordt niet
duidelijk welk verband er bestaat tussen de tekening op het trottoir, de
fietser en de tag ‘I am here!’ op de muur. De onnadrukkelijkheid van de
tekening werd door de fotograaf gecompenseerd door hem vier vijfde van het
beeldoppervlak te gunnen.
 |
| (c) |
In (c) komt door
de interactie, versterkt door de contrasten tussen scherp/onscherp, zwart-wit/kleur,
uitgemergeld/embonpoint, kruipen/lopen, een ongemakkelijke waarheid aan het
licht. (Het werk aan het hek is van Tom Stoddart.)
De lectuur van
dergelijke foto’s vraagt wat van onze tijd. Door die investering van tijd raken
we betrokken. We moeten uitzoeken welke relaties er ontstaan, in welke richting
we moeten lezen.
Dit soort foto’s
maakt ook duidelijk waaruit het werk van de fotograaf vaak bestaat. Hij ziet voortdurend
de werkelijkheid als een verzameling van betekenis genererende componenten. Door
zijn kadrering isoleert hij sommige van die componenten, brengt hij ze samen,
nodigt hij uit om de op die manier gecreëerde betekenisverbanden te lezen. Hij
stuurt de blik van de toeschouwer.
Vlissingen (NL) – 080420
Parijs (F) – 080502
Parijs (F) – 080502
