Wat hebben deze foto’s met elkaar gemeen? Op beide spelen
raam en glas een grote rol. Op beide staat een toren met een herkenbaar
silhouet: Oudenaarde, Brugge. De Brugse Halletoren is zelfs twee keer te zien. Maar
er zijn natuurlijk ook verschillen. De bomen dragen op de ene foto wel en op de
andere foto geen blad. Oudenaarde toont stilstand, Brugge vangt een beweging.
De foto in Oudenaarde is binnen gemaakt en liggend, in Brugge bevond de
fotograaf, of dan toch zijn toestel, zich in open lucht. Hij maakte een staande
foto. Enzovoort.
Maar dan is er nog iets gemeenschappelijks, iets wat
enkel in het hoofd en in de herinnering van de fotograaf bestaat: een
emotionele lading. Iets vrolijks, iets droevigs – peu importe want een buitenstaander heeft er geen boodschap aan.
Daar moet de fotograaf altijd rekening mee houden: dat hij soms dingen ziet die
een ander onmogelijk kan herkennen. Als een foto enkel omwille van een
dergelijke emotionele lading voor de maker memorabel is, dan garandeert dat nog
niet dat er kwaliteit is. Geldt dat voor deze foto’s? Zijn het sterke foto’s?
Misschien kan ik daar zelfs niet eens over oordelen. Omdat ik vooral ándere
dingen zie, die mijn objectief zicht en inzicht belemmeren.
Oudenaarde –
060423
Brugge – 060430
