wolkenfragmenten uit Bodo Kirchhoff, Wedervaring
2642
Overigens zag hij niet één wolk,
alleen in de verte wat sluierbewolking aan zijn kant, de
bestuurderskant, te dun om er zelfs in gedachten op te kunnen zitten, een fijne
nevel, en daarna dook al snel de zee op, diepblauw achter een kuststrook van
golvend grasland. (65)
2643
Ze reden nog steeds langs de kust,
ook al verdween de zee soms achter lage heuvels of kreupelhout, en na Pescara
loste hij langzaam op in de avondschemering, grijs in grijs, terwijl het
landschap aan de rechterkant, in het westen, nog licht kreeg van hele velden
rode wolken en wolkjes tot aan de horizon, alsof er aan de hemel
flessen wijn waren gesprongen. (70)
2644
Maar hij zei er niets over, de reis
was er niet naar, kijken was wat ze deden, kijken en rijden; hij wees naar de
top van de Etna boven wolkenbanden, alsof hij was losgeraakt van de
berg, alsof hij zweefde, en zei alleen: Kijk! (91)
2645
De zon scheen naar binnen, het leek
een ochtend in het begin van de zomer, alleen losse wolkjes aan een nog
lichtblauwe hemel en op het plein al volop bedrijvigheid, vrouwen met manden en
tassen, mannen die met reseveonderdelen sjouwden, een uitlaat, een velg, of
achter karren vol koopwaar liepen, pannen, matrassen, fruit – mooi om te zien,
niets voor een boek. (125)
