Maar ja, het is voorspelbaar. En je krijgt toch wel heel erg
het gevoel een les uit te zitten. Zoals wel vaker in Spielbergs kaskrakers-met-een-moraal.
Ik licht één detail uit Bridge
of Spies om mijn punt te maken. Advocaat James B Donovan (Tom Hanks) is in
Oost-Berlijn om er een ruil te regelen tussen een in de VS gevatte Russische
spion (voortreffelijk vertolkt door Mark Rylance) enerzijds en een Amerikaanse
U2-piloot en een Amerikaanse student anderzijds. Op een gegeven ogenblik ziet hij
vanuit een tram hoe een persoon die probeert over de Muur te vluchten wordt
neergeschoten. Dat op zich is al behoorlijk expliciet en didactisch. We wéten dat
het naar historische werkelijkheid verwijst, maar je moet in een film
natuurlijk wel een beetje voorzichtig zijn met dat soort letterlijke citaten. Zoniet
krijg je het gevoel dat de film is gemaakt voor kinderen, of voor een volgende
generatie die niet weet wat daar in Berlijn is voorgevallen.
Maar goed, op zich kan het voor mijn part nog. Erger wordt
het wanneer helemaal op het eind van de film onze advocaat opnieuw in een tram
zit, maar nu in zijn thuisland. Hij is de held van het verhaal, en zijn land treedt
duidelijk naar voren als de winnaar van het conflict dat de hele film heeft
overheerst: Amerika is kleurrijk en vrij terwijl het ginds achter die Muur een
grote, grijze, grauwe gevangenis is. James B Donovan kijkt weer door het raam
van de tram naar buiten. En ja, net op het ogenblik dat we ons die eerdere
scène herinneren, zien we wat Spielberg beter niet meer zo expliciet had laten zien:
hoe spelende kinderen in een achtervolging over een hek klauteren en, jawel, niet worden afgeknald.
Gewoon James B Donovan op de tram naar buiten laten kijken:
dat was al genoeg geweest. Deze slotscène is de betutteling te veel.
