5 september – vrijdag / Visart
(…)
Ter wereld gekomen van Margaret Mazzantini is niet wat je noemt een
meesterwerk, zeker niet, maar ik vind er toch enkele waardevolle inzichten in.
Mazzantini toont aan wat het doet met een vrouw die geen kind kan krijgen en
die er zo hevig naar verlangt dat ze er werkelijk alles voor over heeft, om in
een oorlog te belanden, in casu het Beleg van Sarajevo. Die vrouw, het
hoofdpersonage Gemma, ontsnapt uit die oorlog met het besef dat ze blij is dat
ze geen kinderen heeft! Haar man, Diego, een fotograaf, keert dan weer terug
naar de foto’s die hij voor die reis naar Sarajevo zo goed vond dat hij ze in
zijn woning had uitgehangen. Door de oorlogservaring kan hij de schoonheid van
die foto’s niet meer zien en hij vernietigt zijn werk. Dit zegt iets – en het
is Mazzantini’s verdienste dit aannemelijk te maken – over de relativiteit van
onze verlangens en projecten. Anderzijds kunnen we natuurlijk niet anders dan onvermijdelijk
beperkte ambities te hebben en deze te realiseren vanuit bekrompen standpunten.
Dat is nu net wat menselijkheid inhoudt. De vraag is hoe je met dat besef
omgaat, of je het zelf ook tot iets kunt ombuigen wat ruimer is, iets wat je
eigen positie transcendeert.
Er is uitverkoop in het Brugse
filiaal van De Slegte. Ik ga ook eens kijken, hoewel ik het toch gênant vind.
Ik verzamel een boek of zeven, alles samen voor amper 25 euro. De caissière
doet haar beklag nadat zij mij heeft gezegd dat ik mij niet moet generen want
dat ik toch al vele jaren een goede klant ben: het is echt ergerlijk om te zien
dat er nu opeens wél massa’s mensen over de vloer komen die hier anders nooit
een voet binnenzetten, én dat die massa’s kopen! Zelf moet ze nu naar het
filiaal in Gent gaan werken, tot haar opzegtermijn voorbij is. Ze wil zich
omscholen, zegt ze. Ik wens haar veel geluk. Ik zal deze winkel missen.
(…)
De lichamen die zich op de
Memorial Van Damme tonen. Perfect bodies.
Elke discipline een eigen type. De hoogspringende pannenlatten, de loopsters
frêle gazelles, de poolstokspringers stevige bonken. Ik kijk naar deze etalage
van perfecte meisjesmaten. De six-pack rond de navel, de kleine boezemmaat, de beringde
vingers die onderaan de bil het shortje, nu ja, slipje want ’t is was shorter
dan short, wat naar beneden trekken. Tiens, de loopsters met Arabisch klinkende
namen zijn even onbeschroomd halfnaakt als alle andere en zwaaien net zo
gespeeld-schuchter naar de camera. Het is allemaal geregisseerd, ook de
kushandjes, ook dat ajusteren van de shortjes, ook de nietszeggende antwoorden
die de atleten geven in de flash-interviews. Ze vinden unisono Brussels great en de Memorial de beste wedstrijd
van het hele circus.
