dinsdag 18 november 2014

zomer veertien 84



16 september – dinsdag / Visart

(…)

Hoe komt het dat ik de dingen minder hevig lijk te voelen dan vele anderen? Zo zie ik op Facebook mensen zeggen dat ze van het lachen hun tranen niet meer konden bedwingen terwijl ik hoogstens een glimlach wist te produceren. (…) Vaak, zo komt het me voor, lijk ik de dingen matter, koeler, rationeler te beleven. Anderzijds kan ik dan weer hevig geëmotioneerd geraken op een begrafenis, wanneer kindjes vooraan bij de kist iets sentimenteels voorlezen, of wanneer op tv woorden van troost worden uitgesproken, of wanneer ik iets ten geschenke krijg – vooral bij dat laatste vloei ik over en verdwijnt dat hele pantser dat mij anders tegen al te hevige emoties moet beschermen.

Vreemd om vast te stellen dat Margaret Mazzantini voor de coups de théâtre waarmee ze haar Ter wereld gekomen tot een apotheose weet te voeren die tomeloze breedvoerigheid van de vierhonderdvijftig eerste bladzijden nodig heeft. Het is noodzakelijk dat ze eerst onder die toevloed feiten en details en overtollige beschouwinkjes een aantal elementen en personages begraaft zodat wij die feiten en personages kunnen vergeten – zo komen de plotwendingen helemaal achterin dit dikke, maar dus niet té dikke, boek alsnog hard en zeer efficiënt aan. Een staaltje van vertelkunst, maar ja, op die manier heb je die eerste vierhonderdvijftig bladzijden nog niet gered natuurlijk.

(…)

Hier eindigt de reeks ‘zomer veertien’.