16 september – dinsdag / Visart
(…)
Hoe komt het dat ik de dingen
minder hevig lijk te voelen dan vele anderen? Zo zie ik op Facebook mensen
zeggen dat ze van het lachen hun tranen niet meer konden bedwingen terwijl ik
hoogstens een glimlach wist te produceren. (…) Vaak, zo komt het me voor, lijk ik de dingen
matter, koeler, rationeler te beleven. Anderzijds kan ik dan weer hevig
geëmotioneerd geraken op een begrafenis, wanneer kindjes vooraan bij de kist
iets sentimenteels voorlezen, of wanneer op tv woorden van troost worden
uitgesproken, of wanneer ik iets ten geschenke krijg – vooral bij dat laatste
vloei ik over en verdwijnt dat hele pantser dat mij anders tegen al te hevige
emoties moet beschermen.
Vreemd om vast te stellen dat
Margaret Mazzantini voor de coups de théâtre waarmee ze haar Ter wereld gekomen tot een apotheose
weet te voeren die tomeloze breedvoerigheid van de vierhonderdvijftig eerste
bladzijden nodig heeft. Het is noodzakelijk dat ze eerst onder die toevloed
feiten en details en overtollige beschouwinkjes een aantal elementen en
personages begraaft zodat wij die feiten en personages kunnen vergeten – zo
komen de plotwendingen helemaal achterin dit dikke, maar dus niet té dikke,
boek alsnog hard en zeer efficiënt aan. Een staaltje van vertelkunst, maar ja,
op die manier heb je die eerste vierhonderdvijftig bladzijden nog niet gered
natuurlijk.
(…)
Hier eindigt de
reeks ‘zomer veertien’.
