De dreigende wolken die in amper een uur tijd door het imploderen van het hogedrukgebied boven Schotland in de plaats zijn gekomen van de stralend blauwe hemel die ons het genot van een nazomer van enkele dagen heeft gebracht, verschaffen mij het ideale alibi om vroeger dan gepland huiswaarts te keren. (Nu ik dit zit te schrijven, schijnt de zon alweer.) In de Damse Vaart zwemt een golden retriever met een stok in zijn bek dwars door de groene drab naar het baasje op de oever. Ik luister naar ‘Eldorado’, een programma met frisse maar niet evidente nummers uit vijftig jaar popgeschiedenis dat het wat zeurderig ‘Zazou’ vervangt. Het zwaar onderschatte ‘De laatste Sovjet’ van De Kreuners, het mij onbekende ‘Bedbugs & Ballyhoo’ van Echo & The Bunnymen, ‘A real Mother for ya’ van Johnny Guitar Watson met de schitterende gitaarpartij, ‘Yes we can can’ van de voortreffelijk kwelende The Pointer Sisters en het tot tranen toe bewegende ‘Circle’ van Edie Brickell – daarvan trap je vanzelf een tandje bij. Na het keerpunt beginnen echter de culturele babbels van ‘Neon’ (vroeger ‘Dito’) en steekt er een stevige tegenwind op. Dat is het punt waarop ik beslis de kortste weg huiswaarts te kiezen. Ik word nog een paar keer opgehouden door het drukke verkeer aan leeglopende scholen.
