Ik ga op weg met de radio op Klara en hoor in het programma ‘De Tuin van Eden’ schitterende muziek –ik kopieer hier van de website: ‘Marin Marais: Tombeau pour Monsieur de Ste Colombe (Philippe Pierlot, basgamba; Sophie Watillon, basgamba; Rolf Lislevand, theorbe) - Ricercar RIC-118100; anoniem: Lullay, lullay (Margaret Philpot) - Hyperion GAW-21238; Alasdair Fraser: Tommy’s Tarbukas (Alasdair Fraser, viool; Sharon Shannon, accordeon; & groep) - Vertical Records VERT-52; trad.: Blackberry blossoms (Abbey Lincoln, voc; o.m. Joe Lovano, tenorsax) - Gitanes Jazz 549 101-2’. De avond valt, ik fiets maar wat en merk dat ik opeens aan 33 zit, zonder al te veel moeite te moeten doen. Veel zien doe ik niet omdat ik zo intens naar de muziek luister. Er staat geen wind. Ik stap even af bij J en L, maar daar zijn ze waarschijnlijk net bezig de kinderen in bed te stoppen, en bij mijn moeder. Daardoor, en door de verzuring die na deze stops onmiddellijk intreedt en ik geen snelheid meer maak, daalt mijn gemiddelde nog aanzienlijk. Langs de Nijverheidsstraat neem ik voorrang van links op een Dax-brommertje (ik wapper verontschuldigend met het handje), en aan de Kruispoort zie ik aan het stuur van een Volkswagen een jonge vrouw met lang blond haar dat zich over haar door toedoen van de veiligheidsriem goed geprononceerde borsten vleit, geheel zeemeerminsgewijs, maar dat kan niet want een zeemeermin kan door die staart onmogelijk de voetpedalen van een auto bedienen…
