Alle pogingen om een tellertje op deze blog te installeren, zijn voorlopig mislukt. Dat heeft alles te maken met mijn computeronkunde, en met daarbovenop de omstandigheid dat ik eigenlijk niemand anders durf lastig te vallen met zo’n onnozele verzuchting als: ‘Zeg, kan jij me helpen een tellertje op m’n blog te plaatsen?’ (Alleen al omdat zoiets nogal suffig klinkt, doe ik het niet.) Het alsnog niet aantreden van een tellertje biedt me anders wel de gelegenheid me te bezinnen over de vraag waarom ik dat dan zo nodig moet hebben. Waarom moet ik per se weten hoeveel mensen deze blog bezoeken? En stel dat ik het al zou weten, zou ik dan ook weten hoeveel mensen zich effectief de moeite getroosten om de teksten erop te lezen? Wat wil ik eigenlijk aan de weet komen met zo’n tellertje? Vanaf hoeveel bezoekers zou ik tevreden zijn? Of zou ik er almaar méér willen, records willen breken? Wat is mijn streefcijfer? Zou ik in paniek slaan als de lijn zou dalen? Zou ik alle gegevens mooi uitzetten op een statistiek? Ik weet het niet. Misschien is de enige bevestiging die ik van zo’n tellertje verwacht wel de zekerheid dat er minimum één andere persoon dan ikzelf leest wat Pascal Digital meent wereldkundig te moeten maken. Doet er niet toe wie dat dan is. Als hij (zij) maar leest. En eigenlijk, nu ik er zo over nadenk: zolang ik, zoals nu, het gevoel heb dat ik hier niet in een woestijn sta te roepen, hoef ik zo’n tellertje niet.
