Blaas de plot op

Ik heb Paul Austers De muziek van het toeval uit en wat ik had voelen aankomen is bewaarheid: het draait uit op een tegenvaller. Auster zet op zijn geheel eigen wijze een plausibele constructie op waarin steeds meer irrationele elementen beginnen mee te spelen zonder dat het geheel begint te wankelen, lees: ongeloofwaardig wordt. Maar hij kan de aanzetten die hij geeft niet waarmaken. Welke rol speelt de muziek? Wat heeft Auster eigenlijk over het toeval te vertellen? Is het hoge Kafka-gehalte méér dan gratuit? Wat betekent die muur eigenlijk? En wat gebeurt er met Flower en Stone? Naarmate je begint te voelen dat Auster zich vertilt, krijgt zijn roman meer en meer het karakter van een ordinaire thriller. Terwijl je tegelijk de stellige indruk hebt dat zijn ambities veel vérder strekken. En het slot is natuurlijk een beetje al te gemakkelijk. Hoe rond je een plot af? Door de hele zaak op te blazen. De muziek van het toeval leest aangenaam weg, daar niet van, maar aan bijvoorbeeld The New York Trilogy of Orakelnacht kan deze roman toch niet tippen.