De veerboot vaart toch uit

Een gelukkige ingeving bracht ons naar Oostende. Een wind met bijna stormkracht, een wolkenbouwer met gevoel voor dramatiek. Gezeten op een bank op de dijk vergat ik dat ik was vergeten dat vandaag de aangestreepte match Portugal-Engeland op het programma stond. We keken uit over de woelige zee naar een zon die eerst uit het wolkenpak viel en vervolgens, nog voor ze ‘ter kimme was genegen’ (dat kan alleen nog tussen aanhalingstekens), werd opgevangen door een ander, zich nog verderop bevindend pak. Op de voorgrond zorgden enkele wandelaars voor fraaie silhouetten en joeg het zand van links naar rechts voorbij. Achter het staketsel van de havengeul, rechts, doemde een veerboot op. Huizenhoog, zoals dan wordt gezegd. Zwoegend en dampend voer het schip het zeegat uit. Eenmaal achter de pier vandaan ving het de beukende wind volop in de linkerflank. Daardoor lag het meteen wat schuin in de golven. Het schip stevende westwaarts, naar waar de zon inmiddels nog steeds aan het ondergaan was. Ik miste de match – naar verluidt een heel spektakel – maar het alternatief was toch ook niet te versmaden.