Debat der titanen

Wat moet het klote zijn om vandaag voor politicus te spelen. Ik heb net het laatste halfuurtje, inclusief 'boodschappen' (dit zijn: reclameboodschappen ofte boodschappen van de échte machthebbers, de economische machthebbers), gezien van het 'grote debat' op VTM. De vijf kopstukken van de vijf partijen achter een pupiter die komen afdreunen wat hun spindoctors hen hebben ingefluisterd en voorgedaan. Het absolute dieptepunt wordt bereikt wanneer ze alle vijf helemaal op het eind nog eens dertig seconden krijgen om de laatste twijfelaars te overtuigen. Moderator Yves Desmet, meestercynicus, geeft ze nog mee dat ze ervan moeten profiteren want als ze die dertig seconden reclame (boodschaptijd, had hij eigenlijk moeten zeggen) zouden moeten betalen... Terwijl in de hoek van het scherm een chronometer de seconden aftelt, zeggen ze nog een laatste keer hun lesje op. De minst professionelen (Vera Dua en Steve Stevaert) kijken nog naar de moderatoren, de wat meer doorwinterde en beter begeleide 'politici' kijken, zoals het hoort, recht naar de camera. Ik vind het dieptreurig. Zeker wanneer ik plots een beeld voor mij zie, een herinnering aan het programma 'Blind date' dat ik ooit eens zag: ook daar mocht de kandidaat zich in luttele seconden aan zijn of haar mogelijke partner voorstellen. Het had toen iets hoerigs en totaal onderworpens, en mijn indruk is nu niet anders. Er is maar één mogelijkheid om uit deze impasse te geraken: politici moeten voor zichzelf het recht opeisen om niet aan deze flauwekul mee te doen. Dat ze maar eens de waardigheid hebben om daar gezamenlijk werk van te maken.