230207
▲ Bij de costumiers van Het Verhaal van Vlaanderen zit een belgicistische insubordinaat. Hij laat in aflevering 6 de in het zwart geklede historicus Tom Waes samen met een dame in het geel en een in het rood de catacomben van het Algemeen Rijksarchief betreden. Op die manier wordt enkele seconden lang een Belgische driekleur binnengesmokkeld in ons identiteitsbevorderend programma. Een zoveelste kaakslag voor Vlaanderen!
▲ Ik herlees na zoveel jaren Bezorgde ouders en besef maar al te goed dat er na deze keer geen derde meer zal komen dat ik voor deze kunstig verwoorde – dat wel – flauwe kul tijd zal uittrekken want die rest mij daartoe niet meer in voldoende mate.
▲ Krokussen leren niet. Zoals elk jaar steken ze na een dag van zon en voor een vriesnacht de kop op.
□ Terwijl het toch al heel lang uit is.
Maar ooit was het heel lang aan. Officieel hadden we geen relatie. We troffen
elkaar in de kroeg, als opmaat voor intense nachten. Geen geloften, geen
verwijten! Althans, dat was mijn insteek. Zij had wel behoefte aan echte
verkering. Soms stond ze opeens voor mijn deur. Dan stuitte ze op mijn ijzige
blik die afstand dicteerde. Ik was als de dood om samen op mijn bankje te gaan
zitten (waar ik anders nooit op zit) en koffie te drinken (wat ik anders nooit
drink). Opzitten als een opgezet stel, dat kon ik onmogelijk rijmen met onze
wilde personae uit het uitgaansleven. Zonder spanning geen vonk.
Inmiddels heeft ze al jaren een echte
relatie die ongetwijfeld aan al haar verwachtingen voldoet. Onze eeuwige
romance zal ze afdoen als ‘toxisch’, mijn persoon als ‘narcistisch’. Of
fluistert mijn geweten me dat in? Toch. Ik was meer dan onmogelijk. Ik heb haar
laten schateren om de absurdste grappen, bewierookt met de mooiste muziek,
geïnspireerd met de idiootste theorieën. Maar pin me niet vast op een
tweezitter. Dan verdwijnt mijn magie.
