maandag 13 juli 2020

vorig jaar 200

190704

Wat een prachtige film is Three Billboards Outside Ebbing, Missouri (Martin McDonagh, 2017). Ik zag hem voor de tweede keer, nu op het strand van Zeebrugge. Niet in ideale maar wel zeer aangename omstandigheden, onderuitgezakt op een campingstoel, tussen honderden anderen en met achter ons de ondergaande zon. Uitstekende plot, schitterende acteerprestaties, humor en bovendien gaat de film ook nog ergens over: over hoe verder te leven met een onuitwisbaar verdriet, over gerechtigheid en vergeving. Na het uitdoven van het laatste beeld weerklonk er een schuchter applaus. Dat was lang geleden, dat ik nog eens een applaus voor een film had meegemaakt! Dat wordt niet meer gedaan, blijkbaar zijn er bijzondere omstandigheden voor nodig om het nog eens te laten opstijgen. *

 

190705

Duitsland 1923, zoek de gelijkenissen: ‘een heftige polarisatie en een “brutalisering” in de binnenlandse politiek’; ‘Naast hun bestaansmiddelen raakten velen het vertrouwen in de democratie nog meer kwijt en ter linker- en rechterzijde van het politieke spectrum groeide het extremisme.’ (Boterman & Melching, De Duitse Phoenix, 39 en 45) En het opmerkelijke is dat deze woorden niet geschreven zijn vanuit de wil om de gelijkenis met vandaag in de verf te zetten. Boterman & Melching schreven hun boek in 1996 en toen was dat ‘vandaag’ er nog niet. Het ‘vandaag’ dat we nu kennen is maar de laatste tien, vijftien jaar tot stand gekomen. Het ‘vandaag’ van de klimaatangst, waardoor het doorgeslagen egoïsme van diegenen die zich er niet door laten vermurwen extra in de verf komt te staan; het ‘vandaag’ van de verruwing van de politieke zeden, van de angst voor het vreemde. Ik had het erover met S. Hij geeft voorbeelden en heeft er geen goed oog in. Van het egoïsme: een man die zijn vrachtwagen laat draaien op het trottoir voor de bakkerij die hij binnenstapt. De deur staat open en na een paar minuten hangt de winkel vol dieselstank. De man schijnt er geen erg in te vinden en niemand durft er iets van te zeggen. De angst voor het vreemde en het volledig op zichzelf teruggeplooid zijn in een nietszeggend bestaan: het verhaal van een koppel dat al dertien jaar samen is, nu gaat trouwen en niets, maar dan ook niets wezenlijks over elkaar te vertellen heeft. De man, gevraagd naar haar belangrijkste kenmerk, over zijn partner: ‘Ze is rustig.’ De knusse gewoontetjes waarin deze mensen berusten, de grijsheid van hun interieurs. * Een ei en een banaan trekken samen op pad. Vraagt de banaan aan het ei: ‘Wat wil jij later worden?’ het ei antwoordt: ‘Advocaat!’ Beiden stappen nu zwijgend verder op. Tot het ei vraagt: ‘En jij? Wat wil jij later worden?’ Zegt de banaan, na enkele seconden op deze vraag te hebben gebroed: ‘Rechter!’ *