wolkenfragmenten uit Joan Didion, Het jaar van magisch denken
3722
Ik zie nu in dat daar niets
bijzonders aan was: iedereen die met een plotselinge ramp te maken krijgt
vertelt dat de omstandigheden waarin dat ondenkbare plaatsvond zo alledaags
waren: geen wolkje aan de lucht waaruit het vliegtuig naar beneden viel,
de doodnormale boodschappenronde die eindigde op de vluchtstrook met de auto in
vlammen, de kinderen die net als anders aan het schommelen waren toen de
ratelslang vanuit de klimop toesloeg. (6)
3723
Zelfs het rapport van de 9/11-commissie
begon met de nadrukkelijke onheilspellende en toch nog steeds van verbijstering
getuigende verhalende noot: ‘Dinsdag 11 september 2001 brak in het oosten van
de Verenigde Staten aan als een zachte, vrijwel onbewolkte dag. (6)
3724
Vijf dagen later leek alles buiten
de intensive care op de vijfde van het Beth Israel North nog steeds normaal:
dat was het deel waar we geen van beiden (al gaf alleen John het toe) mee uit
de voeten konden, weer zo’n geval van star gericht blijven op die wolkenloze
hemel waaruit het vliegtuig neerstortte. (59)
3725
Wie zingt over het zoeken naar het
zilveren randje van de wolk moet eerst geloven dat er wolken
boven haar zijn opgedoemd. (151)
