190711
(…) * Ge moet uzelf nog kunnen verkopen ook, hé! Niet allen
brouwde Claus zijn debuut, De eendenjacht, later herdoopt tot De
Metsiers, in grote mate met een extract van Faulkner, hij verzorgde ook nog
zijn eigen marketing door zelf, nog vóór
de publicatie, onder pseudoniem de eerste recensies van het boek te schrijven!
*
190712
(…) * Met het fietsen tussen zes en acht in de ochtend treed
ik als het ware buiten de tijd. Het is een zalige onderneming, ik adem de
frisse lucht gulzig in, geniet van de ruimte en het alleen-zijn en de vogels
die ik op mijn weg ontmoet. Van de beweging, van de conditie waarover ik
beschik. Ik haal zonder moeite een gemiddelde van 27 per uur. * (…) * (…) *
190713
Ik ben nu tweehonderd bladzijden ver in De Toren.
Al een heel A4’tje gevuld met namen, lijnen tussen die namen, namen die
gegroepeerd zijn in clusters. En dan nog heb ik heel wat namen niet
opgeschreven. Honderden, wat zeg ik, duizenden details in Tellkamps relaas.
Relazen, want hij vertelt verschillende verhalen door elkaar. Waarom die
overvloed? Denkt hij werkelijk dat iedereen hem kan volgen, zich de moeite
getroost om de personages uit elkaar te houden? Zijn die personages eigenlijk
wel uit elkaar te houden door een normale lezer? En waarom moet het kleinste,
onbeduidendste decorstuk tot in de infiemste details worden beschreven? De
geringste fiorituur en tierlantijn, de onbenulligste schilfer of barst: niets
ontsnapt aan het allesziende oog van Uwe Tellkamp. Tweehonderd bladzijden ver,
en nog altijd weet ik niet of het zin heeft de hele rit, nog vier keer zoveel,
uit te zitten. Je kunt op den niet anders dan diagonaal lezen; je kunt toch
niet bij elk detail blijven staan om het, zoals de schrijver doet, om en om te
keren en vanuit elke mogelijke hoek te monsteren? Bovendien is Tellkamp ook
grammaticaal erg veeleisend. Veel zinnen lopen mank – of ligt dat aan
vertaalster Goverdien Hauth-Grubben, wier geduld toch ook danig op de proef
moet zijn gesteld? Het geeft toch niet op, dat je, midden in die oeverloze zee
die op zich al heel veel geduld, inzet en tijd vergt om te behapstukken,
bepaalde zinnen twee of drie keer moet herlezen, en dat je er dan nog kop noch
staart aan krijgt? (Voorbeeld: ‘(…) Meno kreeg, als hij Albert Salomons
attesten las, met hun omslachtige, voor onverbloemde uitspraken
terugschrikkende stijl, hetzelfde gevoel als bij telegrammen van voor de
oorlog, die hij bij Malthakus zag, moeizaam geschreven en zo te zien tegen
aanzienlijke weerstanden in geconcentreerde regels, die de behoefte opwekten
een essay over de bekoring van het “op het laatste nippertje” te schrijven
(...)’ (192)) * (…) * Indrukwekkende prestatie van Thomas De Gendt in de Ronde
van Frankrijk. Daar heb ik nu eens echt van zitten genieten! Daar mogen
lectuur- en schrijfwerk, opruimwerk en voorbereiding voor de werken die ik na
mijn thuiskomst vanaf 190729 wil aanvatten zeker voor wijken! *
