Troosten is aanraken. De brug slaan naar elkaar, zodat er
opnieuw kan geademd en gelachen worden. De lach op het einde is een bevrijdende
lach, maar evengoed een bevrijde lach. Niet toevallig situeert Moretti zijn happy ending aan een grensovergang. Het
kan weer. De ouders dolen nog even eenzaam rond op het keienstrand, maar je
voelt dat ze opnieuw verenigd zijn. Het litteken zal nooit verdwijnen, maar de
wonde kan beginnen te genezen.
Over genezen, ten andere, gaat deze film ook: Giovanni
(gespeeld door Moretti zelf) is een psycholoog. Meestal zit hij zich te ergeren
aan het gezeur van zijn patiënten op de bank naast zich, maar voor minstens
twee kan hij toch een soort van genezing bereiken.
Een cruciale bijrol is weggelegd voor het meisje met wie de
zoon net voor zijn dood iets te maken heeft gehad. De moeder vindt een brief
van haar: Arianna is niet op de hoogte van wat er is gebeurd. Er gaat wat tijd
over vooraleer de moeder haar durft op te bellen. Het meisje komt langs, maar
ze blijkt alweer een ander lief te hebben. Dat vinden de ouders aanvankelijk
onaangenaam, maar precies dit onmiskenbare teken van vitaliteit – life goes on – veroorzaakt de catharsis
die nodig is om de grens tussen diepe rouw en redding te kunnen overschrijden.
Nanni Moretti, La
Stanza del Figlio (2001) – nog een dag te bekijken op VRT
NU
200710
