woensdag 15 juli 2020

Nanni Moretti, La Stanza del Figlio

scherf 36

De psychiater en zijn beeldschone gade, nochtans in een goed huwelijk verenigd, kunnen niet verhinderen dat het verdriet om het verlies van hun zoon hen uit elkaar drijft. De rouw drijft een wig in het koppel. Vóór het ongeluk van de zoon zien we een vrijscène, erna slapen man en vrouw niet meer in hetzelfde bed. Ze kunnen elkaar niet troosten.

Troosten is aanraken. De brug slaan naar elkaar, zodat er opnieuw kan geademd en gelachen worden. De lach op het einde is een bevrijdende lach, maar evengoed een bevrijde lach. Niet toevallig situeert Moretti zijn happy ending aan een grensovergang. Het kan weer. De ouders dolen nog even eenzaam rond op het keienstrand, maar je voelt dat ze opnieuw verenigd zijn. Het litteken zal nooit verdwijnen, maar de wonde kan beginnen te genezen.

Over genezen, ten andere, gaat deze film ook: Giovanni (gespeeld door Moretti zelf) is een psycholoog. Meestal zit hij zich te ergeren aan het gezeur van zijn patiënten op de bank naast zich, maar voor minstens twee kan hij toch een soort van genezing bereiken.

Een cruciale bijrol is weggelegd voor het meisje met wie de zoon net voor zijn dood iets te maken heeft gehad. De moeder vindt een brief van haar: Arianna is niet op de hoogte van wat er is gebeurd. Er gaat wat tijd over vooraleer de moeder haar durft op te bellen. Het meisje komt langs, maar ze blijkt alweer een ander lief te hebben. Dat vinden de ouders aanvankelijk onaangenaam, maar precies dit onmiskenbare teken van vitaliteit – life goes on – veroorzaakt de catharsis die nodig is om de grens tussen diepe rouw en redding te kunnen overschrijden.

Nanni Moretti, La Stanza del Figlio (2001) – nog een dag te bekijken op VRT NU

200710