facebookbericht 1192

Ik heb niets met Yasmine. Zij was een vrouw, een artieste die aan mijn aandacht zou zijn ontsnapt indien zij niet... Zij wou uit het lichtere genre opklimmen. Dat was moedig. Alle waardering daarvoor. Zij was gefrustreerd omdat dat niet zomaar lukte. Maar dat doet er niet toe. Wat mij diep raakt, is wat haar moeder zegt. Die moeder was, en is nog altijd en zal altijd zijn, de moeder van een kind, van een mens. Kijk op 57:50. De onvermijdelijke schuldgevoelens. En het verdriet dat nooit verdwijnt. Ik denk met liefde aan die moeder en heb veel moeite om begrip op te vatten voor het kind. Al heb ik daar eigenlijk niets over te zeggen. Maar toch. ik begrijp, probeer te begrijpen, het verdriet, de kwaadheid.