dag 17.
Rahden (D) – Almelo (NL) – 176 km (b)
Onderweg
naar Lingen kom ik op het idee A. te vragen om voor mij een overnachting de
fixen in Almelo – iets wat ik met mijn prehistorische Nokia niet kan. Moet ik
niet overwegen om toch maar eens een smartphone aan te schaffen? Neen, dat moet
ik niet overwegen, ik doe het niet. A. regelt een B&B: De Opkamer.
En op die manier kan ik nog tot een uur of zeven doorfietsen, nu ik toch goed
bezig ben. De laatste veertig kilometer volg ik voortdurend kanalen. In het
allerlaatste stuk blijf ik een tiental kilometer in het zog van een elektrische
fiets. Dat wieltjeszuigen gaat tien per uur sneller, en het bespaart mij zeker
een derde van mijn inspanning.
De
uitbaatster van De Opkamer is Engelstalig. Vreemd genoeg staat het pand
te koop. Allicht zal de zaak niet lang meer bestaan. Op het marktplein ga ik
een stevige biefstuk met frieten eten, dat heb ik na deze langste rit van de
reis meer dan verdiend. Door het raam zie ik hoe op het terras twee meisjes af
en toe van hun cola nippen maar eigenlijk voortdurend met hun smartphones bezig
zijn. En dus nauwelijks met elkaar. Binnen zit een koppel waarvan ik denk dat
de vrouw niet wenst in te gaan op de avances van de man, ja hij lijkt mij een
echt uitslovertje – tot de man rechtstaat en zegt ‘Kom schat, we gaan’, terwijl
hij zijn hand op haar schouder legt.
Canvas
brengt, vijf dagen voor de verkiezingen, een documentaire over blancostemmers.
Interessant en goedgemaakt, daar niet van, maar het lijkt wel een aansporing om
blanco te stemmen. Er wordt in elk geval niet veel tegengas gegeven. En welke
partij komt dat het beste uit? Juist ja. Volkomen in dezelfde lijn bereikte mij
een paar dagen geleden ook het nieuws dat wie niet gaat stemmen niet zal worden
bestraft. Wie beslist dat? Welke minister is daarvoor verantwoordelijk? Van
welke partij is hij?
Enfin, om
maar te zeggen dat ik mij aan het opwarmen ben voor verkiezingsdag. Ik kon
overigens de voorbije tweeënhalve week vaststellen dat in de verschillende
landen die ik aandeed de nakende Europese verkiezingen op uiteenlopend
enthousiasme kunnen rekenen. In Frankrijk waren de aanplakborden nog allemaal
leeg. In Tsjechië is de electorale ambiance behoorlijk lauw. In Duitsland zijn
de kandidaten en partijen nadrukkelijk aanwezig in het straatbeeld, vooral met
de talrijke aan verlichtingspalen bevestigde kleinere affiches. In Nederland
loopt de goegemeente ook niet bepaald warm voor de nakende hoogdag van de
Europese democratie. En overmorgen rijd ik terug België binnen, via
het land van Jambon – Hoogstraten en Brecht en Schoten – met zeer talrijke gele
affiches, maar ook met de coryfeeën van CD&V en Boerenbond, Tinne Rombouts
op kop, die mij grijnzend toelachen. Ik bekijk het positief en stel dat ik op
de gepaste wijze in de stemming kom voor zondag.
