zaterdag 22 juni 2019

graag Praag 25

190521

dag 17. Rahden (D) – Almelo (NL) – 176 km (b)

Onderweg naar Lingen kom ik op het idee A. te vragen om voor mij een overnachting de fixen in Almelo – iets wat ik met mijn prehistorische Nokia niet kan. Moet ik niet overwegen om toch maar eens een smartphone aan te schaffen? Neen, dat moet ik niet overwegen, ik doe het niet. A. regelt een B&B: De Opkamer. En op die manier kan ik nog tot een uur of zeven doorfietsen, nu ik toch goed bezig ben. De laatste veertig kilometer volg ik voortdurend kanalen. In het allerlaatste stuk blijf ik een tiental kilometer in het zog van een elektrische fiets. Dat wieltjeszuigen gaat tien per uur sneller, en het bespaart mij zeker een derde van mijn inspanning.


De uitbaatster van De Opkamer is Engelstalig. Vreemd genoeg staat het pand te koop. Allicht zal de zaak niet lang meer bestaan. Op het marktplein ga ik een stevige biefstuk met frieten eten, dat heb ik na deze langste rit van de reis meer dan verdiend. Door het raam zie ik hoe op het terras twee meisjes af en toe van hun cola nippen maar eigenlijk voortdurend met hun smartphones bezig zijn. En dus nauwelijks met elkaar. Binnen zit een koppel waarvan ik denk dat de vrouw niet wenst in te gaan op de avances van de man, ja hij lijkt mij een echt uitslovertje – tot de man rechtstaat en zegt ‘Kom schat, we gaan’, terwijl hij zijn hand op haar schouder legt.

Canvas brengt, vijf dagen voor de verkiezingen, een documentaire over blancostemmers. Interessant en goedgemaakt, daar niet van, maar het lijkt wel een aansporing om blanco te stemmen. Er wordt in elk geval niet veel tegengas gegeven. En welke partij komt dat het beste uit? Juist ja. Volkomen in dezelfde lijn bereikte mij een paar dagen geleden ook het nieuws dat wie niet gaat stemmen niet zal worden bestraft. Wie beslist dat? Welke minister is daarvoor verantwoordelijk? Van welke partij is hij?

 



Enfin, om maar te zeggen dat ik mij aan het opwarmen ben voor verkiezingsdag. Ik kon overigens de voorbije tweeënhalve week vaststellen dat in de verschillende landen die ik aandeed de nakende Europese verkiezingen op uiteenlopend enthousiasme kunnen rekenen. In Frankrijk waren de aanplakborden nog allemaal leeg. In Tsjechië is de electorale ambiance behoorlijk lauw. In Duitsland zijn de kandidaten en partijen nadrukkelijk aanwezig in het straatbeeld, vooral met de talrijke aan verlichtingspalen bevestigde kleinere affiches. In Nederland loopt de goegemeente ook niet bepaald warm voor de nakende hoogdag van de Europese democratie. En overmorgen rijd ik terug België binnen, via het land van Jambon – Hoogstraten en Brecht en Schoten – met zeer talrijke gele affiches, maar ook met de coryfeeën van CD&V en Boerenbond, Tinne Rombouts op kop, die mij grijnzend toelachen. Ik bekijk het positief en stel dat ik op de gepaste wijze in de stemming kom voor zondag.