driekleur 191

De vismarkt zelf is de apotheose. De visvrouwen in het zwart zijn priesteressen in een tempel waar de vis wordt vereerd in al zijn gedaantes.

Meros, Pulpos, Salmonetes, Calamares, Gongrios, Morones, Roigs en Carameles, rood en geel en groen en open en bloot en ijzerkleurig liggen ze daar, beestachtig groot of vertederend klein, in hun laatste slaap – met het boze oog, het stenen groene oog, het trieste verwijtende oog, met kwade wijd open bekken waarachter vochtige gewelven opdoemen, en met de nijdig gesloten puriteinse mondjes van getemde feeksen.

Cees Nooteboom, Labyrint Europa, 27

facebookbericht 807

In was zeer onder de indruk van de oorlogshoofdstukken in De opwindvogelkronieken. Maar, het spijt me, ik vind Murakami – of toch de boeken die ik van hem heb gelezen – behoorlijk overschat. Het is een eigen wereld en een zeer herkenbare stem, wat op zich een verdienste is, maar het is zo oeverloos en geforceerd, en waar gaat het eigenlijk naartoe? Het lijkt alsof hij eindeloos kan doorgaan en op den duur wordt het gratuit. (Maar wat klinkt dit weer streng en waarom moet ik zo nodig weer dit meninkje ventileren.)

facebookbericht 806

Ik vraag me af wat het zou geven wanneer zo'n tandarts uit Minnesota de Vlaamse Leeuw zou neerschieten.