In mijn vagevuur – want dat is het waarin u in uw prachtig beschreven
maar verschrikkelijke droom bent beland: het vagevuur – draait voortdurend die
auto rondjes die in wielerkoersen voor het naderende peloton uitrijdt om zijn
zeer eenvoudige maar ook zeer eentonige boodschap aan de langs de weg wachtende
menigte mede te delen: 'RO-DA-NIA... RO-DA-NIA...' Altijd met die vervorming
die ontstaat doordat de geluidsbron aan de waarnemer ervan voorbijtrekt – dat
verschijnsel heeft een naam maar die naam ontsnapt mij nu op al evenzeer
nachtmerrieachtige wijze. Nooit, overigens, passeert in mijn droom het peloton
waarop ik sta te wachten. En ja, laat Rodania het merk zijn van mijn
polshorloge, dat ook is toegerust met een uitsparing in de wijzerplaat. Daarin
trekken de dagen meedogenloos snel voorbij in de vorm van cijfertjes, die zo
klein zijn dat ik eerst mijn leesbril moet zoeken en waar ligt die nu weer...
