7 januari 2014
Een paar dagen geleden liep ik in de Ezelstraat J. tegen het
lijf. Om hem mijn nieuwjaarswensen over te maken, stak ik de straat over. We
hadden een praatje, het ging al vlug over politiek. J. deed er nogal cynisch
over. Hij zou in mei blanco stemmen, zei hij. Is er dan echt geen enkele
politieke partij met valabele standpunten? vroeg ik. En bovendien: een blanco
stem is een stem voor de grootste partij. Ik verwees naar Geert Noels, die nog
maar net in de media zijn vaste voornemen te kennen had gegeven om blanco te
stemmen, en daarmee eigenlijk een advies had gegeven dat in de kaart speelt van
de grootste partijen. Wie nu wit stemt, stemt, zoals het er nu naar uitziet,
eigenlijk geel.
Daar had J. wel oren naar. We raakten het erover eens dat je
om links te stemmen verder naar links dan sp.a moet kijken. J. verwees naar de
financiële schimmigheid van topstuk Vande Lanotte. Het is duidelijk dat dit de
socialisten zwaar zal worden aangerekend. En ze hebben het al zo moeilijk. Ik
probeerde J. te overhalen om toch minstens groen of donkerrood te stemmen.
Zoals de kleur van je bril, zei ik nog – J. draagt een grote designbril met
donkerrood montuur. Ik noemde nog enkele groenen die het toch goed doen. Van
Besien die zal opkomen voor het Vlaams Parlement. Staes, die toch al jaren in
het Europees Parlement een van de beste volksvertegenwoordigers is. Calvo en
Almaci, die zich in het Federaal Parlement goed weren. J. moest dit beamen. Ja,
besloot hij, misschien moet ik toch niet blanco stemmen.
