Het weekblad Humo
(‘sluipend gif’, zei nonkel H. zaliger nagedachtenis altijd, maar ja, hij
stemde dan ook Blok – al had hij niet helemaal ongelijk, met zijn strenge
beoordeling welteverstaan) – het weekblad Humo, dus, weet ook dat zijn foto op de cover goed is voor een paar duizend extra verkochte
exemplaren en dus is het, alweer, van datte: de burgemeester van Antwerpen op
het voorplat. Onafhankelijk weekblad voor
radio en televisie.
Al moet gezegd: ze doen hun best om, als het dan toch moet,
dit verplicht nummertje enige meerwaarde te verlenen: we krijgen een behoorlijk
groezelig residu van allerlei printprocessen te zien van wat ooit een obscuur
kiekje moet zijn geweest, met niet al te veel licht gemaakt, wellicht met
alcoholisch angehauchte tremor, op
een of andere cantus in het Leuvense.
We zien achter een tafel gezeten waarop een Vlaamse Leeuw
ligt uitgespreid: een achttal commilitones, compleet met studentenpet en dwars
over de tors gedragen buikband (we hebben er het geel niet bij nodig om die
kleur naast het zwart te bevroeden). Vier zitten aan een tafel. Een van hen is
duidelijk de baas. Hij laat daar, door zijn armen pontificaal op de bevlagde tafel te leggen en zodoende het meest plaats in te
nemen, geen twijfel over bestaan. Zijn leiderschap staat niet ter discussie –
althans niets van de lichaamstaal van de drie andere gezetenen, noch van de
omstanders, laat zoiets vermoeden.
(De Vlaamse Leeuw
zijnde het symbool van de in Noord-België gelegen deelstaat, een souvenir van
een of andere kruistocht, maar dat geheel terzijde. (En nu ik die
Brusselmansiaanse staand geworden uitdrukking bezig, vraag ik me opeens af:
waar staat Brusselmans eigenlijk in dat nationalismedebat?))
Ik schrok toen ik een - zo zag ik pas achteraf - gedeelte van deze foto te zien kreeg (op Facebook want
je zal me niet vlug een Humo zien
kopen) en ik vroeg me meteen af: zou hij het
nu graag hebben dat hij, de foto, zo prominent wordt gepubliceerd? Of juist
niet?
De genoemde groezeligheid wekt in elk geval de indruk van
clandestiniteit. Aan de korrel te zien, is de foto verschenen in een krant of
een ander drukwerk (misschien een studentenblad). Het is me niet duidelijk of
alles oké is met de copyrights en dergelijke.
Maar het zal mij een zorg wezen. Ik zei dat ik schrok van de
foto, en dat heeft met het volgende te maken.
De foto doet mij
denken aan die bekende, intussen iconisch geworden en onderling verwisselbare
foto’s van terroristen – of ze nu van de ETA of het IRA of een of andere
moslimfundamentalistische groupuscule zijn, doet er niet toe – die, al dan niet
met een kalasjnikov in de hand, een ontvoering opeisen en laten weten hoeveel
het losgeld mag bedragen. Enige verschil: bij hen ligt de vlag meestal niet, of
niet alleen, op de tafel waarachter zij gezeten zijn, hij hangt – sierlijke
witte islamitische krullen op een sappig groen – aan de wand achter hen.
