vervolg van 4/5
5 januari 2014
Hier is de kerstvakantie bijna voorbij. Nog één dag, morgen
maandag, om aan lectuur en schrijven te wijden. Ik hou van die dagen. Ze gaan
traag voorbij. Ik lees wat, dan naar de blog, dan een beetje Facebook, dan weer
wat lezen, de afwas, een boodschap, weer wat lezen, een tas koffie, even kijken
op Facebook, enzovoort. Ik verschaf mezelf zodoende de indruk dat ik op een
zinvolle manier bezig ben, dat ik zelf ook iets maak. Dat is voor mij
voldoende.
Maar niet genoeg. Ik wil ook mensen om me heen, een goed
gesprek, genegenheid, fysiek contact. Dat laatste hoe langer hoe meer: het is
alsof ik mij door de warmte van het elkaar aanraken steeds meer wil overtuigen
dat ik echt leef, dat de dood mij nog niet komt halen.
Seks heeft met leven en bestaan te maken, met niet dood
willen gaan. Ik fietste ooit een eind op met een oud ventje. Hij vertelde me op
5 kilometer zijn hele leven, inclusief toekomstperspectieven. Hij was wat dat
laatste betreft heel openhartig: Os ik em
nie mi rechte kunnen krieg'n meug'n ze me in m'n pit steken. Ik vond dat
een beetje drastisch, maar ik begrijp het wel. Mannen dragen een zwaar kruis
als het functioneert. Maar als het niet meer functioneert, dan slaat de
zwaartekracht pas echt goed toe. Denk ik.
Seks heeft voor mij alles met levenskracht te maken. Verzet tegen
wat ons uiteindelijk te wachten staat. Maar ook met liefde natuurlijk. Ook
liefde is, welbeschouwd, een verzet tegen de dood.
Alles wat we doen is een verzet tegen de dood.
Het ga je goed,
Pascal
