Met twee croissants en zes petit-beurre-koekjes in de maag en zeshonderd zeventig kilometer in een hete auto achter de kiezen de fiets op, ik denk dat een zeekapitein die na zes maanden woelige wereldzeeën voet aan wal zet ook iets dergelijks moet voelen. Het is in elk geval niet de ideale aanloop naar een fikse rit. Er staat wind, een zeebries nota bene, en de Charollais-koeien in de polderweide brengen mijn mentaal evenwicht nog meer in het gedrang. Stonden die vanmorgen niet nog in de Bourgogne te grazen?
